Όλο και πιο έκδηλο γίνεται το φαινόμενο οι άνθρωποι να φτάνουν στην απελπισία.

Να γαντζώνονται πάνω της λες και είναι η μοναδική «λύση».

Νιώθουν σαν καρκίνο την ζωή να τους τρώει την ύπαρξη.

Απελπισία. Απουσία ελπίδας. Απουσία πίστης. Απουσία ζωής.

Πολλές στιγμές στην ζωή μας πονούμε βαθιά. Μεγάλες δοκιμασίες, πολυχρόνιες. Καλούμαστε να τις περάσουμε με υπομονή και καρτερία.

Πόση υπομονή ακόμα; Ρωτούν τα δάκρυα.

Μου στέρεψε η ελπίδα, ομολογεί η σιωπή της παραίτησης.

Και όλες αυτές οι φωνές της απελπισίας, ηχούν στα αυτιά του απελπισμένου λογικές. Όλες αυτές οι φωνές συμβουλεύουν ως διέξοδο ακόμα και τον θάνατο, την αυτοχειρία. Συνέχεια →

Πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι η Εκκλησία είναι κολλημένη στο θέμα του έρωτα. Ότι με αυτά που λέει διώχνει τους ανθρώπους από κοντά της και αποτρέπει τους ανθρώπους από το να την ακούν. Μήπως όμως αυτό το γεγονός αποτελεί απόδειξη ότι η Εκκλησία είναι η Αλήθεια; Μήπως αποδεικνύει,  ότι τουλάχιστον δεν αποτελεί ένα δημαγωγικό οργανισμό. Γιατί φυσικά, αν η Εκκλησία ήθελε να «τραβήξει κόσμο» για «να έχει πελατεία», δε θα είχε τόσο άβολες θέσεις σ’ αυτό το θέμα. Διεξοδικά έχει μελετήσει τις σχέσεις των δύο φύλων, ο Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος στο βιβλίο του «Ελεύθεροι από το Γονιδίωμα» της Συνοδικής Επιτροπής Βιοηθικής. Ας του δώσουμε το λόγο: Συνέχεια →

Καταναλώνουμε το χρόνο μας για να αναλύουμε τα πράγματα.
—————————
Προσπαθούμε να διεισδύσουμε σε όλα αυτά τα “γιατί” που γεννά ο λογισμός μας. Ο νους μας γυρνά και γυρνα γύρω από τα ίδια, ξανά και ξανά. Γι’αυτό ενώ δεν κάνουμε τίποτα σωματικά, κουραζόμαστε, γινόμαστε πτώμα. Ένα πτώμα λογισμών.
Δεν έχουμε αυτήν την “καλή αδιαφορία”. Να πούμε “δεν με νοιάζει τι έγινε, γιατί έγινε, αν με αδίκησες, πόσο με αδίκησες”. Συνέχεια →

Ἐπειδὴ πολὺ ἀκούστηκε τελευταῖα ὅτι δῆθεν οἱ “μάσκες ἔπεσαν” (ἂν καὶ ξαναφορέθηκαν…): «Ἀπεκρίθη οὖν αὐτῷ ὁ Κύριος καὶ εἶπεν• ὑποκριτά, ἕκαστος ὑμῶν τῷ σαββάτῳ οὐ λύει τὸν βοῦν αὐτοῦ ἢ τὸν ὄνον ἀπὸ τῆς φάτνης καὶ ἀπαγαγὼν ποτίζει;». Ἡ ἀτμόσφαιρα στὴν σημερινὴ Ἑλλάδα βρωμάει σαπισμένη ὑποκρισία. Προσφυέστατα ἐγράφη πρὸ ἡμερῶν: «Ἔχουμε ἀντιληφθεῖ ὄχι μόνο ἐμεῖς ἀλλὰ καὶ ὅλος σχεδὸν ὁ ἑλληνικὸς λαὸς σχετικὰ μὲ τὰ πρόσωπα καὶ τὰ προσωπεῖα τοῦ πολιτικοῦ, κομματικοῦ, πνευματικοῦ ἀλλὰ καὶ ἐκκλησιαστικοῦ προσκηνίου καὶ παρασκηνίου»
Οἱ τρόποι συμπεριφορᾶς ἀποκαλύπτουν τὸν ἀληθινὸ χαρακτήρα τοῦ ἀνθρώπου; Συνέχεια →

Όταν η διάσημη δολοφόνος Κάρλα Φαίη Τάκερ εκτελέστηκε στις 3 Φεβρουαρίου του 1998, στο Χάντσβιλλ του Τέξας, μία μικρή ομάδα διαδηλωτών ενάντια στη θανατική ποινή έκαναν μία ολονυχτία με αναμμένα κεριά.

Αλλά πολλές περισσότερες εκατοντάδες ήταν εκεί έξω από τη φυλακή για να χαρούν για το θάνατό της. Ένα πανό που κρατούσε κάποιος τα έλεγε όλα: “Είθε ο Παράδεισος να σε βοηθήσει. Είναι τόσο σίγουρο όσο η κόλαση, ότι εμείς δεν θα σε βοηθήσουμε!”

Μέσα στη φυλακή, ωστόσο, ένας άνδρας, ονόματι Ρον Κάρλσον, προσευχόταν για την Κάρλα και όχι στην αίθουσα των μαρτύρων όπου βρίσκονταν οι οικογένειες των θυμάτων της Κάρλα, όπου λογικά θα έπρεπε να είναι, αλλά στο χώρο που η φυλακή παρείχε για την οικογένεια της δολοφόνου. Συνέχεια →

Πού παραδινόμαστε; Την ζωή μας την έχουμε κάνει παιδικό παιχνίδι• όχι όμως αθώο, αλλά αμαρτωλό.

Συνέχεια →

Καθώς προχωράω στο δρόμο βλέπω πολλές φορές νέα παιδιά, συνήθως στις αρχές της εφηβείας, τα οποία αυθόρμητα, κοροϊδευτικά ή από δεισιδαιμονία χτυπούνε το ένα το άλλο και λένε άλλοτε δυνατά, άλλοτε σιγανά, κρυφογελώντας «πάρε τον παπά»!
Κάποιοι λένε πως το «έθιμο» αυτό προέρχεται από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας ή της Βενετοκρατίας στα ῾Επτάνησα, όταν οι κατακτητές συνελάμβαναν ανθρώπους και κάποιοι θεωρούσαν σκόπιμο να την πληρώσει ο ιερέας της ενορίας ή της κοινότητας.
Και γι’ αυτό προέτρεπαν τους στρατιώτες να πάρουν, να συλλάβουν δηλαδή τον ιερέα. Οι περισσότεροι όμως καλά γνωρίζουν ότι πρόκειται για δεισιδαιμονία. ῎Αν δείς παπά, είναι γρουσουζιά λένε. Οπότε πρέπει να μεταδώσεις τη γρουσουζιά στο διπλανό σου. Συνέχεια →

Ψυχὴ ὅλων τῶν ἀσκήσεων, ποὺ γίνονται γιὰ τὸν Κύριο, εἶναι ἡ προσοχή. Δίχως προσοχή, ὅλες αὐτὲς οἱ ἀσκήσεις εἶναι ἄκαρπες, νεκρές. Ὅποιος ποθεῖ τὴ σωτηρία του πρέπει νὰ μάθει νὰ προσέχει ἄγρυπνα τὸν ἑαυτό του, εἴτε ζεῖ στὴ μόνωση εἴτε ζεῖ μέσα στὸν περισπασμό, ὁπότε καμιὰ φορά, καὶ χωρὶς νὰ τὸ θέλει, παρασύρεται ἀπὸ τὶς συνθῆκες.

Ἂν ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ γίνει τὸ ἰσχυρότερο ἀπ’ ὅλα τ’ ἄλλα αἰσθήματα τῆς καρδιᾶς, τότε πιὸ εὔκολα θὰ προσέχουμε τὸν ἑαυτό μας, τόσο στὴν ἡσυχία τοῦ κελιοῦ μας ὅσο καὶ μέσα στὸν θόρυβο ποὺ μᾶς κυκλώνει ἀπὸ παντοῦ.

Στὴ διατήρηση τῆς προσοχῆς πολὺ συμβάλλει ἡ συνετὴ μετρίαση τῆς τροφῆς, ποὺ μειώνει τὴ θέρμη τοῦ αἵματος. Ἡ αὔξηση αὐτῆς τῆς θέρμης ἀπὸ τὰ πολλὰ φαγητά, ἀπὸ τὴν ἔντονη σωματικὴ δραστηριότητα, ἀπὸ τὸ ξέσπασμα τῆς ὀργῆς, ἀπὸ τὸ μεθύσι τῆς κενοδοξίας καὶ ἀπὸ ἄλλες αἰτίες προκαλεῖ πολλοὺς λογισμοὺς καὶ φαντασιώσεις, δηλαδὴ τὸν σκορπισμὸ τοῦ νοῦ. Γι’ αὐτὸ οἱ ἅγιοι πατέρες σ’ ἐκεῖνον ποὺ θέλει νὰ προσέχει τὸν ἑαυτὸ του συστήνουν πρὶν ἀπ’ ὅλα τὴ μετρημένη, διακριτικὴ καὶ διαρκῆ ἐγκράτεια ἀπὸ τὶς τροφὲς (2) Συνέχεια →

Ο Δήμαρχος αρνείται ΝΑ ΑΦΑΙΡΕΣΕΙ το χοιρινό κρέας από την καφετέρια του MENU της σχολής και εξηγεί το γιατί.

Ο Δήμαρχος του Μόντρεαλ στο προάστιο της Dorval έχει απορρίψει το αίτημα των Μουσουλμάνων, και ο γραμματέας της πόλης έστειλε ένα σημείωμα σε όλους τους εξηγώντας το γιατί.

«Μουσουλμάνοι πρέπει να καταλάβετε ότι πρέπει να προσαρμοστείτε στον Καναδά και στο Κεμπέκ, τα έθιμα, τις παραδόσεις του και τον τρόπο ζωής του, επειδή εσείς το επιλέξατε για να μεταναστεύσετε.

Οι Μουσουλμάνοι πρέπει να καταλάβουν ότι πρέπει να ενσωματωθούν και να μάθουν να ζουν στο Κεμπέκ. Πρέπει να κατανοήσουν ότι αυτοί πρέπει να αλλάξουν τον τρόπο ζωής και όχι οι Καναδοί που τόσο γενναιόδωρα τους υποδέχτηκαν. Συνέχεια →